St Lucia

Ondanks het oponthoud waren we veel te vroeg bij de accommodatie in St. Lucia met de leuke naam "Hippo Hideaway". De koffers konden we bij de receptie kwijt. Eerst maar even dit plaatsje verkennen. Een ding valt hier gelijk op, dit is een echte "blanke" plaats. En of je wilt of niet, je krijgt gelijk een vakantiegevoel hier. Er rijden grote auto's af en aan met nog grotere boten achter de auto. Het is gezellig druk met mensen en de zon schijnt volop.

Deze accommodatie heeft plaats tot 27 december. Nu hebben we een probleem want waar brengen we de jaarwisseling door. In december hebben alle Zuid-Afrikaners vakantie en alles is dan "fully booked". Toch willen we niet op het strand slapen dus moet er gebeld worden. Bellen, bellen, bellen. Niets. Een hotel had nog kamers. Geen wonder als je € 110,00 p.p. vraagt! Weer verder bellen, bellen, bellen. Eindelijk om 15.00 uur was het raak. Een B&B in St. Lucia had nog een vestiging en daar was nog plaats. We wilden wel eerst kijken maar dat was geen probleem. Het was maar een paar straten van de hoofdweg dus lopend er naartoe. Het blijkt een groot huis te zijn met 6 nette kamers, airco en een zwembad. Voor ons is het allang goed, ondanks dat het geen self-catering is, maar we hebben in ieder geval onderdak.

Op maandag zijn we om 6.00 uur opgestaan. We hebben niet veel tijd meer om het visum nog rond te krijgen. De dagen rond Kerst en Oud & Nieuw vallen ook al af en op 14 januari is de einddatum. In Mtubatuba, een plaats zo'n 25 km verderop. zit ook een Home Affairs. Om er zeker van te zijn dat we een van de eersten zijn (de rijen schijnen gigantisch te zijn), komen we om 7.00 aan. Er stonden zelfs al een paar mensen. Om 7.30 ging het grote hek open en konden we, samen met inmiddels steeds meer mensen, het terrein op. Ondertussen kwam er nog een auto aanrijden die helemaal volgeladen was met vrouwen en kinderen. De achterdeuren gingen open en we hebben stomverbaasd zitten kijken wie er allemaal uitkwamen. Dat is hier trouwens heel normaal, zoveel mogelijk mensen opgepropt in een busje, auto of wat dan ook. Het was inmiddels al behoorlijk warm en een vrouw die onder het afdak stond zei tegen Andrea dat ze er ook kon gaan staan omdat het zo warm was in de zon. Dat was aardig en grappig (als een Zuid-Afrikaanse vrouw zegt dat het warm is). Kun je nagaan. Om 8.00 ging de deur open en liepen we meteen naar een man toe om te vragen over het visum. Het enige wat hij zei was "niet hier". Hoezo niet hier en waar dan wel? Mompel, mompel, mompel. Dat schiet niet op. Hebben we daarvoor nou zo lang in de rij gestaan. Teleurgesteld lopen we weer naar buiten. Dan gaan we wel naar Hluhluwe. Die plaats is groter en "maar" een uurtje rijden. Als we gelijk gaan zijn we misschien nog op tijd. De rij was hier niet zo groot en een medewerkster vroeg aan Ab of ze kon helpen. Maar ook hier, geen visum. Ze gaf in ieder geval wel aan waar het wel kon nl. in Durban. Ai, daar helemaal, dat is dik 200 km rijden. Daarnaast is Durban vreselijk groot en niet echt veilig, we zijn niet blij met dit bericht maar er zit niet anders op. Terug in St. Lucia op internet naar het adres in Durban gezocht. Er bleken ook nog 2 andere plaatsen te zijn. Eerst maar bellen voordat we weer voor niets er naartoe rijden. In Durban werd niet opgenomen, in Empangeni kreeg ik een bandje dat het telnr. niet goed was en bij de 3e in Richards Bay kreeg ik zowaar iemand aan de lijn en zij vertelde mij dat het daar kon. Wel moeten we een brief schrijven waarom we te laat zijn. Dat lukt ons nog wel en Richards Bay is ook maar een uurtje rijden. Dat biedt perspectief. Als we nu zorgen dat we donderdag de 27e er naartoe gaan, krijgen we het heel misschien nog net op tijd. Met de eigenaar van de B&B ook nog gesproken over ons visum. Het leek hem geen probleem. Ja, dat hebben we vaker gehoord. Hij zou wel even gaan bellen. De volgende dag kregen we een briefje waarop stond dat we op 2 januari naar Richards Bay moesten gaan en dan zouden we dezelfde dag, tegen sluitingstijd, antwoord krijgen. We zijn weer een stapje verder.

St. Lucia was vroeger een klein vissersplaatsje en is nu een klein toeristenplaatsje. Het is vooral bekend vanwege de nijlpaarden die na zonsondergang vanuit Lake St. Lucia aan land komen om tonnen gras te eten. Bij Hippo Hideaway zijn ze ook wel eens in de tuin gesignaleerd (het heet niet voor niets zo) maar wij hebben ze niet gezien. Er is verder een River Mouth waar het water momenteel heel laag staat en er is kilometerslang mooi strand. Daar zijn we ook naar toegegaan. Het zeewater is niet koud en er zijn hele grote golven. Vooral nu met de Kerstdagen is het ontzettend druk op het strand. De parkeerplaatsen zijn overvol maar op het strand zelf is plek genoeg. Het zand was bloedheet dus rennen om bij de zee te komen. Dat deed iedereen behalve de honden, zij werden door hun baasjes gedragen. Ondanks dat we in de schaduw lagen zijn we toch nog flink verbrand. Stom, stom, stom.

In het St. Lucia Estuarium hebben we nog een boottocht gemaakt. Normaal gesproken moet je reserveren maar wij waren er een half uur van tevoren en hadden het geluk dat er nog plaats was. De tocht duurde 2 uur en was lekker ontspannen. We hebben een Goliath Heron gezien, een Giant Kingfisher, groepen Hippo's en heel vluchtig een krokodil.

Verder is er in St. Lucia nog het Greater Wetland Park, een World Heritage Site. De toeristen en Zuid-Afrikaners willen allemaal naar Cape Vidal waar een camping en mooi strand is. Het enige wat wij willen is door het park rijden. Komen we daar, staat er toch een rij. Gelijk omgekeerd en gaan wandelen maar het was eigenlijk, rond 10.00 uur in de morgen, al te warm. Om 11.00 uur zijn we het nog een keer bij de ingang van het park gaan proberen. Nu waren we de 8e auto. Dan wachten we wel "even". Op dat moment wisten we niet dat er maar 5 auto's tegelijk naar binnen mogen en in totaal maar 120 auto's per dag, waarvan 50 naar Cape Vidal. Na een uur en 3 kwartier wachten (we hebben toch vakantie), konden we eindelijk naar binnen. Er is maar 1 hoofdweg met daarnaast diverse loops. Op een daarvan waren we bijna aan het eind toen er een Kudu op de weg lag. Dat is heel vreemd. Ab is uitgestapt maar hij lag er zo raar bij, meer dood dan levend. Wat precies de oorzaak was weten we niet maar het was naar om te zien. Er was absoluut geen mogelijkheid om te passeren dus zat er niets anders op dan te keren.

Oud & Nieuw
De laatste dag van het jaar is alweer aangebroken. We hebben een tafel besproken bij Alfredo, een goed Italiaans restaurant. Ze hadden een muzikant ingehuurd en een uitgebreid buffet stond klaar. Het was heel goed verzorgd. Omdat St. Lucia in een natuurgebied ligt mag er geen vuurwerk worden afgeschoten. Ineens was het dan ook 00:00 uur. Om een uur of 1 was iedereen weg. In de hoofdstraat kon je 's nachts beter niet komen werd ons verteld vanwege de jongeren die nogal veel drinken en schreeuwen. Wij hebben er niets van gemerkt.
Op Nieuwjaarsdag is alles gesloten. Dat is begrijpelijk maar als je in een B&B zit heb je dus pech. Gelukkig had de eigenaar een buffet klaargemaakt voor de gasten en de dependance waar wij in zaten. Hier wordt Nieuwjaar op het strand gevierd. Heel veel jongeren gaan daar naartoe om te feesten.

Spannende dag: het is 2 januari, D-day!

Om 8.30 waren we in Richards Bay. We konden meteen doorlopen naar het kantoor van de betreffende medewerkster. Nadat ze alles bekeken had zei ze dat we ons ticket niet hadden gewijzigd. Nee, dat klopt maar als wij niet weten of ons visum wordt verlengd willen we niet het risico lopen dat het niet doorgaat. Maar toen zei ze letterlijk "You will get your visa but you have to change your ticket". We konden onze oren niet geloven. Ook hadden we een bewijs nodig waar we momenteel verblijven. We vertellen haar dat we gelijk ons ticket gaan wijzigen en vandaag nog terugkomen. Eerst op zoek naar een internetcafé. Vanaf toen begon het circus. Bellen naar de ticketmaatschappij. En mailen. En bellen. En geen beltegoed meer. Leuk hoor bellen naar Nederland en dan als 4e in de wacht staan. De Euro's vliegen letterlijk door de telefoonlijn. De mensen bij het internetcafé begrepen er niets meer van. We zijn wel 3 of 4 keer naar binnen geweest om te internetten. De laatste keer kregen we cadeau. Nieuw beltegoed gekocht maar deze keer een kaart die je in de munttelefoon kon stoppen. Ik heb wel een paar keer uitgelegd dat ik vanuit Zuid-Afrika belde en dat we het nieuwe ticket vandaag nog nodig hadden. Om 14.15 wisten we dat we het vandaag niet meer gingen redden. Het kantoor gaat nl. om 15.00 uur dicht en je zit met een uur tijdverschil. Terug naar St. Lucia dan maar. 's Avonds nog gekeken of de mail al binnen was maar het was er nog steeds niet. Volgens de ticketmaatschappij wel anders moest ik het laten weten. Gelijk maaar weer een berichtje terug dat we niets hadden ontvangen. Wie weet morgen wel.

De volgende ochtend worden we wakker is de airco uit. Power cut. Oh nee, niet vandaag! Geen stroom dus bij het ontbijt geen koffie en thee. Eerst maar kijken of we ergens kunnen internetten. In het dorp zelf was er wel stroom. De langverwachte mail was ook eindelijk binnen. Geprint. Vervolgens "proof of stay" opgehaald bij de eigenaar van de B&B en door naar Richards Bay. Alles aan dezelfde mevrouw overhandigd. Het was in orde. Betalen. "You can come back in 20 minutes". Voor de zekerheid er maar een half uur van gemaakt. Weer naar binnen. Een sticker werd heel zorgvuldig in onze paspoorten geplakt. Nog een stempel en een handtekening. Volgens ons vond ze het prachtig. Wij ook. We hebben verlenging, het is eindelijk gelukt!!!

Nu moeten we gaan bedenken wat we de komende 3 maanden gaan doen. Inmiddels hebben we wel geleerd niet te ver vooruit te plannen, dus we kijken per week waar we naartoe gaan. Als het ons bevalt dan blijven we langer en bevalt het niet dan gaan we weer verder.

Zondag naar het Hluhluwe-Imfolozi Game Reserve gegaan. Dit reservaat bestond voorheen uit 2 parken maar is op een gegeven moment samengevoegd. Nu is het park het op 3 na grootste van Zuid-Afrika. Wij vonden Hluhluwe-Imfolozi het mooiste tot nu toe. Je hebt daar een grote kans om de Big 5 te zien maar wij vinden alles wat je ziet meegenomen. De kans om een leeuw of luipaard te zien is sowieso niet groot. Je moet een hoop geluk hebben en op de juiste tijd op de juiste plaats zijn.

We zijn nu 17 dagen in St. Lucia geweest, de langste tijd tot nu. Daarvan zaten we de laatste 11 dagen in een B&B en we snakken ernaar om weer zelf te kunnen koken. De volgende bestemming is Umhlanga. Het ligt ook aan de kust zo'n 20 km boven Durban (later bleek dat het er gewoon aan vastligt). De routebeschrijving is 's morgens over de fax gekomen. We zijn benieuwd waar we terecht komen. Het is zo moeilijk om goede accommodatie te vinden. Deze had op hun website staan dat ze wireless internet aanboden. Dat is nou net wat we zoeken. Later blijkt dat het 30 R per half uur kost, zeg maar 3 Euro per 30 minuten. Een uurtje mail ophalen en internetten is zo voorbij dus dat wordt een dure geschiedenis. Op de routebeschrijving stond dat we niet de afslag Umhlanga moesten nemen maar de volgende exit. Het werd steeds drukker op de weg maar het was niet te vinden. Na een paar telefoontjes heen en weer heeft de eigenaar ons opgepikt bij een tankstation. Het was al 17.30 uur toen we eindelijk bij de lodge waren. Later bleek dat de routebeschrijving niet klopte. Het waren nieuwe eigenaars (de vorige waren toevallig Nederlanders) en ze hadden nog lang niet alles op orde. Om de 10 minuten kwam er een helicopter of vliegtuig over, wat een herrie. Wat een verschil met St. Lucia. Deze gigantische grote, drukke kustplaats is niet voor ons weggelegd. Het was maar voor 3 dagen maar dat was ook lang genoeg.