Mkhuze National Park

Zijn we eindelijk klaar om te vertrekken, blijkt dat we een lekke band hebben. Van de eigenaresse een adres gekregen van een bandenboer in Pongola. De band werd gemaakt en de velg ook maar meteen gefatsoeneerd. Inmiddels was de ochtend al voorbij maar we hebben geen haast. De weg naar Mkuze Game Reserve was een 18 km lange onverharde weg en liep dwars door de Lebombo Mountains.

We gaan in een tent slapen. Ja, je leest het goed in een tent. Maar dan wel in een tent met een bed, douche en toilet midden in de bush-bush. Als we aankomen blijkt dat we een "open" keuken hebben. In dit geval betekent dat buiten (zie foto, rechts is de keuken). Er is een elektrisch stel en een koelkast met diepvriesvak. Nadat we dit gezien hebben (of liever gezegd hoe het er uitziet) besluiten we om hier niet te gaan koken. Er is een winkeltje en een Take-away dus we kijken wel wat we daar kunnen krijgen. Na het uitpakken blijkt dat er in de shop niet veel te krijgen is. 's Avonds naar de Rino Dino Take-away. Het menu bestaat vnl. uit broodjes hamburger/kip/hotdog, patat of sandwiches. Niet echt gezond maar ach voor een paar dagen moet dat kunnen. De eerste nacht was het stil en daardoor hoor je juist van alles. We weten bijna zeker dat er een hyena rond onze tent liep. Een andere keer zaten we 's avonds buiten en hoorden we wat in de bomen. Dit bleek een Bushbaby te zijn met 2 kleintjes. Eerst nam ze de een in haar bek om te verplaatsen daarna weer terug om het andere kleintje te halen. Helaas was het te donker om er een goede foto van te nemen (Bushbaby's zijn nachtdieren). In de namiddag kwamen elke dag de impala's rond de tent. Alles moet wel goed dicht en om de koelkast staat een ijzeren hek in verband met de Bavianen. Op de foto staat op de voorgrond nog een braai. Deze zie je echt overal in verschillende soorten en maten.

Met de kaart van het park in de hand gaan we weer rondrijden. Het is ideaal dat je hier zelf mag rijden. We worden ook steeds beter in het spotten van dieren en vogels. Ze zijn hier niet echt duidelijk met de wegen. De ene keer mag je ineens niet verder een andere keer is het zo slecht dat je wel moet keren. Een keer was het zo erg dat we alleen maar achteruit terug konden. De auto begon te stinken, vreselijk. Er branden verder geen lampjes dus zijn we maar rustig verder gereden. Plotseling kam er van rechts een olifant uit de struiken lopen. Hij liep net de weg over toen er van de andere kant ook een auto aankwam. De olifant vond dit niet leuk en begon met z'n oren te wapperen. De mensen in de andere auto wisten niet hoe snel ze achteruit moesten. Wij bleven jammer genoeg steeds tegen de achterkant van de olifant aankijken. Ineens vond hij het mooi genoeg geweest en liep weer terug naar waar hij vandaan was gekomen om weer in de struiken te verdwijnen. Je ziet hem dan ook echt niet meer.

Aan de rand van het park ligt het Kwajobe Culture Village. Hier kun je kennismaken met de Zulu cultuur. Dit leek Andrea wel interessant. Het ligt een beetje afgelegen in het park en aan de weg te zien leek het of er al dagen niemand meer gereden had. In eerste instantie was er niets te zien maar toen we uitstapten kwam er een vrouw aanlopen. Er hingen en stonden allemaal spullen waar wij in ieder geval niets mee konden. Verder stond er nog een Zulu hut en dat was het wel. De prijskaartjes waren wel erg origineel b.v. op de achterkant van de verpakking van tandpasta.

We hebben genoten van dit reservaat. Midden in de bush wat toch ook weer eens wat anders is, weer veel dieren gespot, mooi weer gehad. Dit laatste was echt een geluk want de dagen daarvoor had het flink geregend en de wegen worden dan onbegaanbaar.

Op de laatste dag gaan we naar de receptie en geven we aan dat we uitchecken. Ze vragen of we het raamvignet nog hebben. Dat hebben we, dus dat was voldoende. Hoeven we niet te betalen dan? "Oh, you didn't pay?". Lichte paniek bij de 3 medewerkers. Het boek werd nagekeken maar het bleek dat ze de creditcard gegevens hadden en dat was voldoende. Nou, dan gaan we maar. Eenmaal bij de uitgang werd er naar onze access permit gevraagd. Die hebben we niet. De beste man begreep er niets van. Echt, we hebben alleen maar een raamvignet meer niet. Hij naar binnen. Komt er een andere jongen bij. Weer hetzelfde verhaal. Allebei weer naar binnen en met een berg papieren weer naar buiten. We stonden niet op de lijst. Wanneer we gekomen waren. Dat was op de 18e. Hij weer zoeken op de lijst maar nee hoor. Dus ik zeg that's impossible en Ab vroeg er nog achteraan of hij ons niet meer herinnerde. Hij was nl. degene die op de aankomstdag bijna de slagboom op Andrea liet vallen. Uiteindelijk was het ok en konden we eruit op weg naar St. Lucia.